Χρωματιστή Τάξη: Σώπα, δάσκαλε, να δούμε το χιόνι!

Είναι όμορφος ο κόσμος!

Η φύση είναι ένας μαγικός πίνακας ζωγραφικής, με άπειρα χρώματα, με μοναδικές εικόνες, που συνεχώς αλλάζει.

Οι εποχές φεύγουν κι έρχονται άλλες κι άλλες.

Άνοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο...

Κι έρχεται ο χειμώνας και στολίζει τα πάντα με ένα κατάλευκο σεντόνι.

Και ξαφνικά όλα ντύνονται άσπρα.

Χιόνι παντού.

Αλήθεια, πώς να κλειστείς σε μια αίθουσα σχολείου, να κοιτάζεις έναν βαρετό πίνακα, όταν έξω υπάρχει τέτοια ομορφιά;

Αλήθεια πώς να σταθείς μπροστά από μια άψυχη οθόνη υπολογιστή όταν η φύση σε καλεί στον μαγικό της κόσμο;

Διάβασε το απόσπασμα από το βιβλίο του Νίκου Καζαντζάκη, «Αναφορά στον Γκρέκο» και θα διαπιστώσεις ότι το καλύτερο μάθημα το κάνει η δασκάλα Φύση.

«Στην Τρίτη τάξη είχαμε δάσκαλο τον Περίανδρο Κρασάκη...
Ώρες μάς έπαιρνε τ’ αυτιά ποια φωνήεντα είναι μακρά, ποια βραχέα και τι τόνο να βάλουμε, οξεία ή περισπωμένη.

Κι εμείς ακούγαμε τις φωνές στο δρόμο, τους μανάβηδες, τους κουλουρτζήδες, τα γαϊδουράκια που γκάριζαν και τις γειτόνισσες που γελούσαν και περιμέναμε πότε να χτυπήσει το κουδούνι, να γλιτώσουμε.
Κοιτάζαμε τον δάσκαλο να ιδρώνει απάνω στην έδρα, να λέει, να ξαναλέει και να θέλει να καρφώσει στο μυαλό μας τη γραμματική, μα ο νους μας ήταν έξω στο χιόνι και στον χιονοπόλεμο...
Μια μέρα, ήταν χειμώνας, ομορφιά Θεού, τα παράθυρα ήταν κλειστά αλλά βλέπαμε τις χιονονιφάδες να χορεύουν έξω και η ανθισμένη μανταρινιά στο αντικρινό σπίτι είχε φορέσει τα κατάλευκά της ρούχα.

Το μυαλό μας είχε γίνει κι αυτό κατάλευκη μανταρινιά και δεν μπορούσαμε πια ν’ ακούμε για οξείες και περισπωμένες.

Κι ίσια ίσια ένα μικροσκοπικό, παγωμένο σπουργιτάκι είχε καθίσει στο πλατάνι της αυλής του σχολειού και τιτίβιζε .
Τότε πια ένας μαθητής, χλωμός, κοκκινομάλλης, που ‘χε έρθει φέτος από το χωριό, Νικολιό τον έλεγαν, δε βάσταξε, σήκωσε το δάχτυλο:
-Σώπα, δάσκαλε, φώναξε.

Σώπα, δάσκαλε, ν’ ακούσουμε το πουλί!

Σώπα, δάσκαλε να δούμε το χιόνι».

(Αναφορά στον Γκρέκο, διασκευή)