Ζητούσαν να φύγουν αυτοί που κυβερνούσαν άδικα και βάναυσα την Ελλάδα και δεν άφηναν τους Έλληνες να ζήσουν ελεύθεροι.
Η αστυνομία και ο στρατός είχαν περικυκλώσει το κτίριο του Πολυτεχνείου και ζητούσαν από τους φοιτητές να σταματήσουν και να διαλυθούν.
Οι φοιτητές όμως συνέχιζαν τον αγώνα τους, μέχρι που ο στρατός και τα τανκς μπήκαν στο Πολυτεχνείο σκοτώνοντας και τραυματίζοντας πολλούς.
Αυτό έγινε στις 17 Νοέμβρη του 1973.
Κάθε χρόνο τέτοια μέρα θυμόμαστε αυτούς τους σπουδαίους νέους και τους τιμάμε.
Η Χρωματιστή Τάξη σού ετοίμασε όμορφα ποιηματάκια για την επέτειο του Πολυτεχνείου.
Ας τα απαγγείλουμε με δύναμη και ελπίδα.
ΣΑΝ ΗΡΩΕΣ
Οι φοιτητές, σαν ήρωες
από παλιά ιστορία,
γενναίο αγώνα κάνουνε
για την ελευθερία.
Τον φόβο δεν τον ξέρουνε,
συνθήματα φωνάζουν.
Με τις ζωές τους, τις μικρές,
την ιστορία αλλάζουν.
ΕΛΛΑΔΑ ΠΕΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
Ελλάδα, πες ευχαριστώ
στους νέους του Νοέμβρη.
Ποτέ, ποτέ να μην ξεχνάς
αυτά που 'χουν προσφέρει.
ΕΝΑ ΓΑΡΙΦΑΛΟ ΜΙΚΡΟ
Ένα γαρίφαλο μικρό
σου έφερα και πάλι.
Στην πόρτα σού το άφησα,
στο πέτρινο κεφάλι.
Το χρώμα είναι κόκκινο
μα άσπρη, η ψυχή μου.
Θα 'θελα λίγο να το δεις,
να νιώσεις την πνοή μου.
ΨΩΜΙ ΠΑΙΔΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Ψωμί, παιδεία, ελευθερία.
Αγώνας ενάντια στην τυραννία.
Ζωή, ανδρεία, αυτοθυσία.
Σήμερα σβήνεται η δικτατορία.
Αγώνας ενάντια στην τυραννία.
Ζωή, ανδρεία, αυτοθυσία.
Σήμερα σβήνεται η δικτατορία.
ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΖΕΙ
Το Πολυτεχνείο ζει
για πάντα στην καρδιά μας.Σαν ηλιαχτίδα φωτεινή,
φωτίζει τα όνειρα μας.
Το Πολυτεχνείο ζει
μέσα από τις φωνές μας.
Και σαν να μην πέρασε στιγμή
φλογίζει τις ζωές μας.
ΣΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΤΑ ΜΕΡΗ
Με ένα λουλούδι στο χέρι,
και μια φωνή σαν γροθιά
στου Πολυτεχνείου τα μέρη
ας πάμε παρέα, παιδιά.
Εμείς ποτέ δεν ξεχνάμε
τους ένδοξους τους φοιτητές.
Και κάθε χρονιά τιμάμε
του φασισμού τους νικητές.
ΒΗΜΑΤΑ
Τα αίμα σας δεν έσβησε
και οι φωνές σας ζούνε.
Τα βήματά σας σαν το φως,
αυτά μας οδηγούνε.
Τον δρόμο ότι ανοίξατε
θα γράψει η ιστορία.
Κι ελεύθεροι θα ζήσουμε
χωρίς δικτατορία.
ΤΑ ΤΑΝΚΣ
Τα τανκς δε μας φοβίζουνε
Τα τανκς δε μας φοβίζουνε
Οι σφαίρες δε μας νοιάζουν.
Τώρα με τον αγώνα μας
γοργά τα πάντα αλλάζουν.
Τα όπλα σας θα λιώσουνε
οι φυλακές θα πέσουν.
Και όλα μας τα όνειρα
ξανά θα ζωντανέψουν.
Μ' ΕΝΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙ ΣΤΟ ΧΕΡΙ
Στέκομαι τώρα για λίγο
μ' ένα λουλούδι στο χέρι
και την αγκαλιά ανοίγω
σ' αυτά τα ιερά τα μέρη.
Κλείνω μέσα τη χαρά,
κλείνω και τη λύπη
και την ελπίδα γεννούν
της καρδιάς μου οι χτύποι.
Μπροστά στη σιδερένια πόρτα
τα τανκς στέκονται βουβά.
Μέσα κορίτσια κι αγόρια,
αγρίμια σε μαύρα κλουβιά.
Σε λίγο όλα τελειώνουν
κι η πόρτα θα σωριαστεί.
Μα οι φωνές δυναμώνουν
ψυχή που θα δοξαστεί.
Και μέσα απ' τα γκρίζα συντρίμμια
προβάλει μια άσπρη μορφή,
θα γίνουνε σπόροι τ' αγρίμια
ν' ανθίζει η νέα ζωή.
