Κυριακή 2 Ιουνίου 2024

Σώπα, δάσκαλε, ν' ακούσουμε το πουλί


Είναι όμορφος ο κόσμος!
Τα λουλούδια σκορπάνε παντού μυρωδιές και χρώματα.
Στον καταγάλανο ουρανό πετούν χαριτωμένα πουλάκια που κελαηδούν.
Αλήθεια, πώς να κλειστείς σε ένα δωμάτιο ή σε μια αίθουσα σχολείου όταν έξω υπάρχει τέτοια ομορφιά;
Διάβασε το απόσπασμα από το βιβλίο του Νίκου Καζαντζάκη, «Αναφορά στον Γκρέκο» και θα διαπιστώσεις ότι το καλύτερο μάθημα το κάνει η δασκάλα Φύση.


«Στην Τρίτη τάξη είχαμε δάσκαλο τον Περίανδρο Κρασάκη... 
Ώρες μας έπαιρνε τ’ αυτιά ποια φωνήεντα είναι μακρά, ποια βραχέα και τι τόνο να βάλουμε, οξεία ή περισπωμένη. Κι εμείς ακούγαμε τις φωνές στο δρόμο, τους μανάβηδες, τους κουλουρτζήδες, τα γαϊδουράκια που γκάριζαν και τις γειτόνισσες που γελούσαν και περιμέναμε πότε να χτυπήσει το κουδούνι, να γλιτώσουμε.
Κοιτάζαμε το δάσκαλο να ιδρώνει απάνω στην έδρα, να λέει, να ξαναλέει και να θέλει να καρφώσει στο μυαλό μας τη γραμματική, μα ο νους μας ήταν έξω στον ήλιο και στον πετροπόλεμο...
Μια μέρα, ήταν άνοιξη, χαρά Θεού, τα παράθυρα ήταν ανοιχτά κι έμπαινε η μυρωδιά από μιαν ανθισμένη μανταρινιά στο αντικρινό σπίτι. Το μυαλό μας είχε γίνει κι αυτό ανθισμένη μανταρινιά και δεν μπορούσαμε πια ν’ ακούμε για οξείες και περισπωμένες. Κι ίσια ίσια ένα πουλί είχε καθίσει στο πλατάνι της αυλής του σκολειού και κελαηδούσε.
Τότε πια ένας μαθητής, χλωμός, κοκκινομάλλης, που ‘χε έρθει εφέτο από το χωριό, Νικολιό τον έλεγαν, δε βάσταξε, σήκωσε το δάχτυλο:
-Σώπα, δάσκαλε, φώναξε. Σώπα, δάσκαλε, ν’ ακούσουμε το πουλί!»
Ας χαλαρώσουμε τώρα, ακούγοντας μελωδίες της φύσης και της μουσικής.