Είναι όμορφος ο κόσμος!
Η φύση είναι ένας μαγικός πίνακας ζωγραφικής, με άπειρα χρώματα, με μοναδικές εικόνες, που συνεχώς αλλάζει.
Άνοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο, χειμώνας.
Κι έρχονται οι βροχές και ποτίζουν τη διψασμένη γη.
Αλήθεια, πώς να κλειστείς σε μια αίθουσα σχολείου, να κοιτάζεις έναν βαρετό σχολικό πίνακα, όταν έξω υπάρχει η ομορφιά της φύσης;
Πώς να σταθείς μπροστά από μια άψυχη οθόνη υπολογιστή, όταν ο ουρανός και η κόρη του η βροχή σε καλούν να ακούσεις το μαγευτικό τραγούδι τους;
Έχεις ακούσει ποτέ τον ήχο της βροχής;
Διάβασε το παρακάτω απόσπασμα από το βιβλίο του Νίκου Καζαντζάκη, «Αναφορά στον Γκρέκο» και θα διαπιστώσεις ότι το καλύτερο μάθημα το κάνει η δασκάλα Φύση.
Ώρες μάς έπαιρνε τ’ αυτιά, ποια φωνήεντα είναι μακρά, ποια βραχέα και τι τόνο να βάλουμε, οξεία ή περισπωμένη.
Κι εμείς ακούγαμε τις φωνές στον δρόμο, τους μανάβηδες, τους κουλουρτζήδες, τα γαϊδουράκια που γκάριζαν και τις γειτόνισσες που γελούσαν και περιμέναμε πότε να χτυπήσει το κουδούνι, να γλιτώσουμε.
Κοιτάζαμε τον δάσκαλο να ιδρώνει απάνω στην έδρα, να λέει, να ξαναλέει και να θέλει να καρφώσει στο μυαλό μας τη γραμματική, μα ο νους μας ήταν έξω στη βροχή που ξέπλενε τη σχολική αυλή.
Μια μέρα, ήταν χειμώνας, τα παράθυρα ήταν κλειστά αλλά βλέπαμε τη βροχή να χτυπά το τζάμι και η ανθισμένη μανταρινιά στο αντικρινό σπίτι είχε φορέσει το υδάτινο φόρεμά της.
Κοιτάζαμε τον δάσκαλο να ιδρώνει απάνω στην έδρα, να λέει, να ξαναλέει και να θέλει να καρφώσει στο μυαλό μας τη γραμματική, μα ο νους μας ήταν έξω στη βροχή που ξέπλενε τη σχολική αυλή.
Μια μέρα, ήταν χειμώνας, τα παράθυρα ήταν κλειστά αλλά βλέπαμε τη βροχή να χτυπά το τζάμι και η ανθισμένη μανταρινιά στο αντικρινό σπίτι είχε φορέσει το υδάτινο φόρεμά της.
Το μυαλό μας είχε γίνει κι αυτό μανταρινιά και δεν μπορούσαμε πια ν’ ακούμε για οξείες και περισπωμένες.
Κι ίσια-ίσια ένα παγωμένο, μικροσκοπικό πουλί είχε καθίσει στο πλατάνι της αυλής του σχολειού και τιτίβιζε τρέμοντας.
Τότε πια ένας μαθητής, χλωμός, κοκκινομάλλης, που ‘χε έρθει εφέτος από το χωριό, Νικολιό τον έλεγαν, δε βάσταξε, σήκωσε το δάχτυλο:
-Σώπα, δάσκαλε, φώναξε.
Τότε πια ένας μαθητής, χλωμός, κοκκινομάλλης, που ‘χε έρθει εφέτος από το χωριό, Νικολιό τον έλεγαν, δε βάσταξε, σήκωσε το δάχτυλο:
-Σώπα, δάσκαλε, φώναξε.
Σώπα, δάσκαλε, ν’ ακούσουμε το πουλί!
Σώπα, δάσκαλε να ακούσουμε τη βροχή».
(Αναφορά στον Γκρέκο, διασκευή)
Αν απλώσεις τα χέρια σου, κι αφήσεις τις σταγόνες να σε χαϊδέψουν, θα ζήσεις τις αλλαγές της φύσης από κοντά.
Θα είναι το σπουδαιότερο μάθημα που θα κάνεις.
Θέλεις να μάθεις περισσότερα για το πώς δημιουργείτε το χιόνι κι η βροχή;
Δες το παρακάτω βίντεο και άκου προσεκτικά τη Στιγμούλα που εξηγεί τον κύκλο του νερού.
Άκου τώρα ένα απόσπασμα από την παιδική όπερα «Το γουρουνάκι και ο φόβος».
Το μικρό γουρουνάκι νιώθει πολύ μόνο, στέκεται κάτω από τη βροχή και οι σταγόνες της, του χαϊδεύουν τα μαγουλάκια.
Και ξαφνικά η βροχή αρχίζει να του μιλά τρυφερά.
Τώρα κλείσε τα μάτια και άκου τους ήχους από το παρακάτω βίντεο.
Τι ακούς;
Μετά παρακολούθησε το βίντεο και δες πώς παράγονται αυτοί οι ήχοι.
Δεν είναι εντυπωσιακό;
Διάβασε κι αυτό:
