Όσα χρόνια κι αν περάσουν το μήνυμα της εξέγερσης των φοιτητών στο πολυτεχνείο δε θα σβήσει.
Θα στέκεται φωτεινό στους νέους καιρούς, στις δύσκολες ώρες και θα θυμίζει ότι ο φασισμός απλά κοιμάται.
Κι εμείς άγρυπνοι θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να υπερασπιστούμε το δίκιο, την ελευθερία , την ισότητα, την αδελφοσύνη.
51 χρόνια μετά
κι εκεί που νόμιζες ότι
βρήκες μια στεριά κι έναν ήλιο να στεγνώσεις,
νάσου και πάλι οι βδέλλες
τρυπάνε τα αυτιά σου,
παίρνουν τη θέση του μυαλού σου.
Φασισμό τις λένε.
Έχουν κι άλλα ονόματα,
λαμπερά απ΄ έξω.
Από τον Νοέμβρη του ΄73
στον Νοέμβρη του ΄24.
51 χρόνια μετά
κι εκεί που νόμιζες ότι
τα παιδιά θα μάθουν να λένε τραγούδια της λευτεριάς,
απλά και όμορφα
και με αγάπη στην καρδιά,
αυτά κρατάνε σημαίες με χρυσά γράμματα
και ακαταλαβίστικα σύμβολα
του ευτελισμού και της υποταγής.
Κι εσύ, κοιτάζεις απ' το χθες
και λες:
Άξιζε;
Άξιζε, Νεκρέ.
Γιατί τίποτα δεν τελείωσε ακόμη.
Μισός αιώνας είναι λίγος καιρός.
Και δε φτάνει.
Δε φτάνει να γιατρευτεί η πληγή,
να ξεδιψάσει η ψυχή,
να ψηλώσει το δέντρο,
να γίνει το άνθος καρπός,
να δουν τα μάτια το φως
και την αλήθεια.
Μισός αιώνας είναι λίγος καιρός.
Μη χάνεις την ελπίδα,
μην αφήνεις το παιδί δίχως γαρίφαλο.
Από τον Νοέμβρη του ΄73
στον Νοέμβρη του ΄24.
(Νίκος Συμεωνίδης)
