Η Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων τιμάται κάθε χρόνο στις 20 Ιουνίου.
Ας δώσουμε λίγο από τον χρόνο μας για να σκεφτούμε όλες τις δυσκολίες που περνούν εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο, που αναγκάζονται βίαια να εγκαταλείψουν τα σπίτια και την πατρίδα τους.
Οι άνθρωποι αυτοί αφήνουν, χωρίς να το θέλουν, τα μέρη που έζησαν όλη τους τη ζωή και, με πολλή δύναμη, κουράγιο κι επιμονή, ψάχνουν έναν τόπο για να ζήσουν ήρεμα και ειρηνικά οι ίδιοι και τα παιδιά τους.
Ας δούμε ποιον λέμε πρόσφυγα και να τον ξεχωρίσουμε από τον μετανάστη.
Πρόσφυγας ονομάζεται κάθε άνθρωπος που εγκαταλείπει, χωρίς τη θέληση του, το σπίτι του, το μέρος που ζει, επειδή φοβάται ή κινδυνεύει η ζωή του. Συνήθως οι άνθρωποι εγκαταλείπουν την πατρίδα τους εξαιτίας του πολέμου ή των διωγμών που μπορεί να υποστούν.
Φεύγουν πολλές φορές, κρυφά και με όποιον τρόπο μπορούν, ακόμη και περπατώντας πολλά χιλιόμετρα.
Οι πρόσφυγες δυστυχώς, μέχρι να βρουν έναν τόπο να εγκατασταθούν, μπορεί να γυρίζουν αρκετές χώρες, να ζήσουν πολλές ταλαιπωρίες, να συναντήσουν ανθρώπους που θα τους φερθούν άσχημα και ρατσιστικά ή ακόμη και να χάσουν τη ζωή τους.
Πριν από εκατό περίπου χρόνια οι Έλληνες που ζούσαν στα μέρη της Μικράς Ασίας και του Πόντου εκδιώχθηκαν βάναυσα από τα μέρη τους και ήρθαν πρόσφυγες στην Ελλάδα και σε άλλες γειτονικές χώρες.
Μετανάστης είναι αυτός που αποφασίζει να φύγει από το μέρος που ζει ή τη χώρα του, όχι γιατί κινδυνεύει, αλλά λόγω της φτώχιας και της έλλειψης εργασίας.
Πηγαίνει σε μια νέα χώρα για να εργαστεί και να βελτιώσει τη ζωή του.
Μετά τον Πρώτο και τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, πολλοί Έλληνες μετανάστευσαν στην Αυστραλία, στη Γερμανία, στην Αμερική και σε άλλες χώρες για να εργαστούν.
Πολλοί από αυτούς επέστρεψαν μετά από χρόνια στην Ελλάδα, ενώ άλλοι έμειναν μόνιμα εκεί με τις οικογένειές τους και τους απογόνους τους.
Ας διαβάσουμε τώρα τους στίχους κι ας ακούσουμε Το τραγούδι του πρόσφυγα με τα παιδιά της Έκτης τάξης του 56ου Δημοτικού Σχολείου Αθηνών.
Δυστυχώς, παραμένει ένα τραγούδι επίκαιρο, που απεικονίζει, με γλαφυρό τρόπο, τον πόνο, τα βάσανα των προσφύγων, τη δυστυχία αλλά και την ελπίδα για μια νέα ζωή.
ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΠΡΟΣΦΥΓΑ
(Στίχοι, Μουσική: Νίκος Συμεωνίδης)
Το πιο όμορφο τραγούδι
έγινε βροχή.
Κύλισε κρυφά απ΄ τα μάτια
μες στης βάρκας τη σιωπή.
Έμοιαζε να είναι δάκρυ,
είχε ελπίδα και χαρά.
Κάποιος το ΄λεγε σιγά τη νύχτα,
κάποιος ξαγρυπνά.
Σε λίγο χάθηκε σιγά-σιγά
μέσα στης θάλασσας την αγκαλιά.
Το πήραν κύματα, ανέμοι τρελοί
και το σκορπίσαν σ΄ όλη τη γη.
Κάθισε δειλά στο κρύο,
στης πλατείας τη γωνιά.
Γέμισε τους άδειους δρόμους
σε μια ξένη γειτονιά.
Σε λίγο χάθηκε γλυκά-γλυκά
μες στου ονείρου την αγκαλιά.
Το πήραν άγγελοι, το πήραν βοσκοί
και το σκορπίσαν σ΄ όλη τη γη.
Το πιο όμορφο τραγούδι
τ΄ άκουσα από έναν ξένο
που καθόταν στο παγκάκι
με το βλέμμα του χαμένο.
Είχε δάκρυ, είχε απώλεια,
είχε θάλασσα και πόνο
και στα χέρια του κρατούσε
την ψυχή του μες στον χρόνο.
Την καρδιά αν τη κλωτσήσεις
ξεπετάγεται ελπίδα,
μα στο νου πάντα θα μένει
η θλιμμένη σου πατρίδα.
Όσες χώρες κι αν γυρίσεις,
όσο κόσμο κι αν γνωρίσεις,
η ζωή που θες να αρχίσεις,
θα ΄ναι όλη αναμνήσεις.
Κάθομαι και σε κοιτάζω,
το τραγούδι σου πλανιέται
και το νιώθω γιατί ξέρω
πώς ο θάνατος γεννιέται.
Στων παππούδων μου το σώμα
έζησα πριν από χρόνια
και κολύμπησα στο αίμα
για να δω τα χελιδόνια.
Πρόσφυγα με ΄λέγαν τότε,
πρόσφυγα σε λεν κι εσένα.
Τι στοιχίζει τα παιδιά μου
για να δω ευτυχισμένα;
Πόσο χρήμα θα κερδίσουν,
πόσο χώμα θα σκορπίσουν,
για να πάψουν και να αφήσουν
τους λαούς μόνους να ανθίσουν;
Διάβασε ακόμη τα παρακάτω.
