Το 1955, ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος έγραψε, για τη νεογέννητη κόρη του, Έρη, ένα τρυφερό ποίημα· το ονόμασε «Πρωινό άστρο».
Με το ποίημα αυτό εξέφραζε όλη την αγάπη του για το παιδί του και παράλληλα ευχόταν να υπήρχε ένας όμορφος, δίκαιος και ειρηνικός κόσμος για όλα τα παιδιά του κόσμου.
Ας διαβάσουμε μερικά αποσπάσματα από το ποίημα.
ΠΡΩΙΝΟ ΑΣΤΡΟ
Κοριτσάκι μου, θέλω να σου φέρω
τα φαναράκια των κρίνων
να σου φέγγουν τον ύπνο σου.
Θέλω να σου φέρω
ένα περιβολάκι
ζωγραφισμένο με λουλουδόσκονη
πάνω στο φτερό μιας πεταλούδας
για να σεργιανάει το γαλανό όνειρό σου.
Κοιμήσου.
Να μεγαλώσεις γρήγορα.
Έχεις να κάνεις πολύ δρόμο, κοριτσάκι,
κ’ έχεις δυο πεδιλάκια μόνο από ουρανό.
Κοιμήσου.
Το πρόσωπο της μητερούλας φέγγει
πάνω απ’ τους ρόδινους λοφίσκους του ύπνου σου
εαρινό φεγγάρι
ανάμεσα από τα στάχυα της έγνοιας της
και τα τριαντάφυλλα των τραγουδιών μου.
Κοιμήσου, κοριτσάκι.
Είναι μακρύς ο δρόμος.
Πρέπει να μεγαλώσεις.
Είναι μακρύς
μακρύς
μακρύς ο δρόμος.
Κοριτσάκι,
ένα λευκό περιστεράκι
με δυο φτερά ανοιχτά
την κούνια σου φωτά.
Ώρα καλή κι ώρα χρυσή
ήρθες με την καλή αυγή
κι η αυγή με σένα
να σμίξεις ουρανό και γη
κι η ζωή να γίνει
φως και ψωμί,
φως και κρασί,
φως και γαλήνη.
Κοιμήσου, κοριτσάκι.
Ανάμεσα σε δυο αστραπές χαμόγελα
ένα γλαυκό-γλαυκό ελαφάκι σε κοιτάζει.
Ένα μικρό-μικρό ποτάμι αστέρια
και δυο κεράσια
σου φέρνει το ελαφάκι μες στο στόμα του.
Κ’ εγώ σου πλέκω
σου πλέ, σου πλέκω, κοριτσάκι,
με λυγαριές, με λυγαρίτσες
κομμένες απ’ τις πιο χρυσές αχτίνες
σου πλέ, σου πλέκω
ένα μικρό-μικρό καλάθι
να το περάσεις στον μικρό-μικρό αγκώνα σου
να βγεις στη στράτα, κοριτσάκι,
κι ό,τι θα βάζεις μέσα, κοριτσάκι,
ίσκιο ή πετρούλα ή μολυβένιο στρατιωτάκι
θα γίνεται άσπρο φως και λουλακί κρινάκι.
Κοιμήσου.
Να μεγαλώσεις γρήγορα.
Είναι πικρή-πικρή η ζωή μας, κοριτσάκι,
και πρέπει να τη σιάξουμε
γλυκιά-γλυκιά τη ζωή σου.
Κοιμήσου.
Τα δέντρα ανθίζουν,
δεν ξέρουν γιατί,
ανθίζουν.
Τα λουλούδια δε νοιάζονται
να γίνουν καρποί,
γίνονται καρποί.
Σ’ ένα μαξιλάρι-φεγγαράκι
το παιδί μου αποκοιμήθηκε.
Όλη η πλάση
στις μύτες των ποδιών
κοιτάζει απ’ το παράθυρό μας
κοιτάζει το παιδί μου
που κοιμήθηκε.
Όλα τ’ αστέρια
μια μυγδαλιά ανθισμένη αστέρια
μπρος στο παράθυρό μας
κοιτάζει το παιδί μου
που κοιμήθηκε.
Ο θεός των σπουργιτιών και των παιδιών
πίσω από μια κουρτίνα λουλουδένια
κοιτάζει το παιδί μου
που κοιμήθηκε.
Σιγά, μανούλα, σιγά.
Θα το ξυπνήσεις.
Τι θόρυβο που κάνει
η πορτούλα της καρδιάς σου
καθώς ανοιγοκλείνει
στον κήπο της χαράς.
Σιγά.
Σιγά.
Το παιδί μου κοιμήθηκε
κι εγώ τραγουδάω.
