Κάθε χρόνο χιλιάδες στρέμματα, δεκάδες σπίτια κι αυτοκίνητα, δάση και πάρκα γίνονται στάχτη από την κόλαση της φωτιάς.
Η μυρωδιά από τους μαύρους καπνούς, που σκεπάζουν τον ουρανό, ολοκληρώνει τον πίνακα του γκρίζου τοπίου.
Οι άνθρωποι που βλέπουν τις περιουσίες τους, τους κόπους μίας ολόκληρης ζωής να τυλίγονται στις φλόγες και να χάνονται μέσα σε λίγα λεπτά, βρίσκονται σε απόγνωση.
Δέντρα που στέκονταν για δεκάδες χρόνια, σε μια στιγμή εξαφανίζονται.
Δέντρα που στέκονταν για δεκάδες χρόνια, σε μια στιγμή εξαφανίζονται.
Και η θλίψη τυλίγει το θλιβερό τοπίο.
ΗΜΟΥΝ ΕΝΑ ΔΕΝΤΡΟ
Ήμουν ένα δέντρο
στο πράσινο, στο γαλάζιο.
Έπινα τη βροχή διψασμένα
στις μέρες και τα χρόνια.
Κοίταγα τα σύννεφα
κι άπλωνα τα κλαδιά μου να τα πιάσω.
Τα μάτια σου με αγκάλιαζαν,
τα χέρια σου μ' αγαπούσαν.
Κι εγώ σ' έβλεπα να μεγαλώνεις
να αγγίζεις τη ζωή σιγά-σιγά.
Έβλεπα τα πουλιά να φεύγουν και να 'ρχονται
και πάντα τα ρωτούσα πότε θα ΄ρθεις.
Κι ήρθε η φωτιά,
άγρια, αμείλικτη, εκδικητική.
Και το χρώμα του θανάτου
έλιωσε το σώμα μου
και ξερίζωσε την ψυχή μου.
Τώρα είμαι στάχτη.
Το μαύρο είναι το χρώμα μου
και ο καπνός η ανάσα μου.
Δίπλα μου νεκρά τ' αστέρια
ξαπλωμένα στους τάφους της απληστίας.
Σε λίγο θα χαθώ για πάντα.
Μα θα χαθείς κι εσύ.
Δε θα υπάρχουμε.
Ήμουν ένα δέντρο
και τώρα είμαι ένα δάκρυ από σκόνη.
(Νίκος Συμεωνίδης)
Διάβασε ακόμη τις παρακάτω αναρτήσεις που είναι σχετικές με τη φύση και την οικολογία:
