Χρωματιστή Τάξη: Εδώ Πολυτεχνείο (Χρονικό)

Στις 21 Απριλίου 1967, οι στρατιωτικοί με αρχηγό τον Γεώργιο Παπαδόπουλο έδιωξαν με βίαιο τρόπο τη νόμιμη κυβέρνηση και πήραν με τα όπλα την εξουσία.

Επέβαλαν δικτατορία στην Ελλάδα και μια κυβέρνηση που δεν την ψήφισε ο λαός.

Τα τανκς βγήκαν στους δρόμους και ο κόσμος δεν ήταν καθόλου ελεύθερος να λέει τη γνώμη του.

Όποιος διαφωνούσε μαζί τους φυλακιζόταν, βασανιζόταν ή σκοτωνόταν.

Για εφτά χρόνια φόβος και δυστυχία υπήρχε σε όλη την Ελλάδα.

Οι φοιτητές του Πολυτεχνείου δεν άντεξαν άλλο και το 1973 ξεκίνησαν έναν αγώνα για να φύγουν οι δικτάτορες και να έρθει η δημοκρατία στη χώρα.

Στις 14 του Νοέμβρη κλείστηκαν στο Πολυτεχνείο φωνάζοντας συνθήματα εναντίον της Χούντας. Κόσμος μαζεύτηκε γύρω από το κτίριο του Πολυτεχνείου.

Οι φοιτητές έφτιαξαν έναν ραδιοφωνικό σταθμό για να ακούγεται η φωνή τους στις γειτονιές της Αθήνας και να δίνει θάρρος σε όλους τους Έλληνες.

«Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο» φώναζαν οι φοιτητές και οι Έλληνες τούς άκουγαν και έπαιρναν δύναμη.

Έγραφαν προκηρύξεις με συνθήματα και τις σκόρπιζαν στους γύρω δρόμους. Σταματούσαν τα λεωφορεία και τα τρόλεϊ και τις πετούσαν μέσα από τα παράθυρα για να δώσουν κουράγιο στους καταπιεσμένους Έλληνες.

Τις επόμενες μέρες ο κόσμος γύρω από το Πολυτεχνείο γινόταν όλο και περισσότερος, παρόλο που η αστυνομία του εμπόδιζε.

Χιλιάδες λαού μαζεύτηκαν στους δρόμους γύρω από το Πολυτεχνείο και φώναζαν συνθήματα κατά της δικτατορίας:

«Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία»,

«Κάτω η χούντα»,
«Έξω οι Αμερικανοί»,

«Λαέ πεινάς, γιατί τους προσκυνάς», και πολλά άλλα.

Παράλληλα, έφερναν τρόφιμα, φάρμακα και είδη πρώτης ανάγκης στους εγκλωβισμένους φοιτητές.

Η Χούντα -έτσι λέγεται η δικτατορία- νόμιζε ότι οι φοιτητές θα σταματούσαν και θα γύριζαν στα σπίτια τους αλλά αυτοί συνέχιζαν ακόμη πιο δυναμικά.

Τότε η αστυνομία άρχισε να χτυπά τους διαδηλωτές για να τους αναγκάσει να διαλυθούν. Ο κόσμος όμως ήταν αποφασισμένος να μείνει στο Πολυτεχνείο, κοντά στους φοιτητές.

Στις 16 Νοέμβρη το απόγευμα ο δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος διέταξε τον στρατό να επέμβει. Τα τανκς βγήκαν στους δρόμους της Αθήνας και κατευθύνονταν προς το Πολυτεχνείο.

Το βράδυ της ίδιας μέρας οι συγκρούσεις γύρω από το Πολυτεχνείο φούντωσαν. Στις εννιά και μισή έπεσε νεκρός ο Διομήδης Κομνηνός, 16 ετών, μαθητής Λυκείου, από αστυνομικούς που τον πυροβόλησαν. Τις επόμενες ώρες οι νεκροί έγιναν ακόμη περισσότεροι.

Τα ξημερώματα του Σαββάτου, στις 17 Νοέμβρη, τα τανκς είχαν κυκλώσει το Πολυτεχνείο και περίμεναν την εντολή για να μπούνε μέσα.

Οι φοιτητές, ανεβασμένοι στα κάγκελα, φώναζαν συνθήματα στους φαντάρους και τραγουδούσαν. Τους ζητούσαν να μην πυροβολήσουν λέγοντάς τους ότι είναι όλοι αδέρφια.

Λίγο μετά όμως ένα τανκς παίρνει την εντολή να ρίξει τη σιδερένια πόρτα του Πολυτεχνείου και να εισβάλει. Ανάβει τους προβολείς του και ξεκινά...

Οι σκηνές που ακολούθησαν ήταν συγκλονιστικές.

Οι φοιτητές έτρεχαν να σωθούν και οι αστυνομικοί τούς χτυπούσαν αλύπητα.

Το Πολυτεχνείο άδειασε.

Το πρωί του Σαββάτου 17 Νοέμβρη, η χούντα έβαλε τους αστυνομικούς να μαζέψουν και να ξεπλύνουν τον χώρο του Πολυτεχνείου από τα αίματα, για να μη φανεί το έγκλημα που είχαν διαπράξει το βράδυ.

Στις 11 το πρωί κηρύσσεται στρατιωτικός νόμος σε όλη την Ελλάδα.

Απαγορεύονται οι συναθροίσεις περισσότερων από 5 ατόμων.

Απαγορεύεται η κυκλοφορία των πεζών, κάθε μέρα, από το απόγευμα έως το πρωί και η κυκλοφορία των αυτοκινήτων από το βράδυ έως το πρωί.

Τα τανκς γέμισαν τους δρόμους.

Οι δικτάτορες προσπαθούσαν με τη βοήθεια του στρατού και της τρομοκρατίας να παραμείνουν στην εξουσία.

Το χουντικό καθεστώς αναγκάστηκε να παραδεχθεί λίγες ημέρες μετά, την ύπαρξη 15 νεκρών στην Αθήνα εκείνο το πενθήμερο 14, 15, 16, 17 και 18 Νοέμβρη 1973.
Τα επόμενα χρόνια, αποδείχτηκε ότι οι νεκροί ήταν πολύ περισσότεροι ενώ οι τραυματίες εκατοντάδες.

Ο νεαρότερος νεκρός ήταν ένα παιδάκι πεντέμισι ετών, ο Δημήτρης Θεοδωράς.