Καλή χρονιά σε όλους!
Χαρούμενο το 2021
Η χαρά
(Ναπολέων Λαπαθιώτης)
Πάντα κάτι με κρατεί
και με φέρνει πίσω,
στον καιρό που κάθε τι
μου 'λεγε να ζήσω,
που όλα – σκέψεις μου κρυφές,
κι ό,τι ζει, στην πλάση,
δε μου θύμιζε μορφές,
που τις έχω χάσει,
κι όλα τ’ άκουγα να λεν,
μ’ έναν τρόπο πλάνο,
πως τ’ αγάπησα και δεν
πρέπει να πεθάνω...
Τώρα, που όλα τα φτερά
σκόρπισαν της πλάνης,
μου το λένε καθαρά:
Πρέπει να πεθάνεις!
Κι όσο πιο βαθιά κοιτώ
κάτω από τη σκέπη,
τόσο πιο καλά και το
μάτι μου το βλέπει.
Κι αν τυχαίνει κι ο νους να
κάνει σκέψην άλλη,
δε κρατεί πολύ, και να
πάλι αυτή προβάλλει...
...Μα όσο και στους ουρανούς
να ’ναι η μέρα μαύρη
κι όσα θέλησε ο νους,
να μη μπορεί να ’βρει,
κι όσο αν είμαστε πικρά,
τώρα, στερημένοι,
κάπου υπάρχει μια Χαρά,
και μας περιμένει...
Χαρά
(Κώστας Καρυωτάκης)
Ελπίζω το λουλούδι και απ’ τα σχίνα.
Γελάει το χλόισμα σαν τον έρωτά μου.
Το πεύκο παίζει αβρό με την αχτίνα.
Θα ευώδιασαν οι τάφοι, κλίνες γάμου.
Παλμός του δάσους, φεύγει μια ελαφίνα.
Και δίπλα που ξαπλώσαμε δω χάμου,
την ψυχούλα τους στάζουν άγρια κρίνα
κι ανοίγει, ρόδο αιμάτινο, η χαρά μου.
Τη βλέπω —στα μαλλιά σου πνέει— την αύρα.
Είναι βαθιά τα μάτια σου όπως να ’βρα
το δρόμο της ζωής μου, τον Απρίλη.
Πια δεν πονώ μηδέ την ανεμώνη,
στη γης η ερωτοπάλη που τη λιώνει,
καθώς ορμάω για να σου πιω τα χείλη.
Ωδή στη χαρά
(Γιάννης Βαρβέρης)
Τους φίλους σας να σκέφτεστε
χωρίς αιτία και μνήμη, έτσι
αμίλητους σκυφτούς να περπατούν
έντονα να τους σκέφτεστε να κλαίτε
μόνο και μόνο γιατί υπάρχουν και δεν ξέρετε
πώς τον κοιτούν τον κόσμο αυτή την ώρα.
Αυτή την ώρα που δεν κάνετε άλλο
παρά μονάχα σκέφτεστε τους φίλους
είναι όπως όταν απερίσπαστοι
ακούτε μουσική:
αλλά όταν σκέφτεστε τους φίλους απερίσπαστοι
χωρίς να κάνετε άλλο
ακούγεται σιγά
μουσική.
Η χαρά σου
(Κωστής Παλαμάς)
Να ξέρω πως ευφραίνει σε μια σκέψη
σαν ξεδίψασμα, να γνωρίζω πως
κάπου προσφέρεταί σου ένας καρπός
που μια πείνα θα σου τη γλυκοθρέψει,
τίποτ’ άλλο δε θα ’θελε η καρδιά μου.
Η χαρά σου είναι χαρά μου.
Να αισθάνομαι αλλού κάπου και μακριά μου
στο κορμί σου η ψυχή πως λαχταρεί
σαν τη νυφούλα που πρωτοφορεί
τον άσπρο πέπλο ονειρεμένου γάμου,
(να ζω μονάχα κάτου απ’ τη ματιά σου)
είναι χαρά μου η χαρά σου.
Να βλέπω πλάι μου πως ανθίζεις, κρίνο,
πλάι μου πως ξανασαίνεις κι αν πονείς,
λίγο νερό στη ρίζα σου να χύνω
που δε σ’ το δίνει σαν εμέ κανείς,
η μοίρα μου καλή σαν την κυρά μου.
Η χαρά σου είναι χαρά μου.
Ροδοξημερωμού δειλό φιλί,
στο θαμπά νυχτοφώτιστο ερμοκλήσι,
απ’ του έρωτα πιο λίγο το μεθύσι,
απ’ την απλήν αγάπη πιο πολύ,
το που με πάει στ’ αχνάρια τα δικά σου…
Είναι χαρά μου η χαρά σου.
Μικρές χαρές
(Οδυσσέας Νασιόπουλος)
Μικρές χαρές
της Κυριακής θαλπωρή,
λίγη πρωινή λατρεία,
λίγο φως για ξύπνημα
της καρδιάς ανάσα
να φτερουγίσει η ψυχή αγάπη,
στο τραπεζάκι γλυκός καφές
της πρώτης αναφοράς επιθυμία
μιας κιθάρας ρυθμός
στο τραγούδι του ήλιου,
να πάρει μπρος η ζωή,
ξεσηκωθεί ελευθερία.
Χαρά
(Χριστόφορος Τριάντης)
Η χαρά ταξίδεψε
στις άκρες της νύχτας.
Συντροφιά της
είχε τις πυγολαμπίδες
και τα κρίνα του Απρίλη.
Γέννησε ήχους και λέξεις,
δυνατές σαν αίμα.
Κι όταν τα σήμαντρα
κάλεσαν την αλήθεια
να φανεί απ’ την ανατολή
τη θλίψη αγκάλιασε.
Κι έγιναν
λουλούδια του Επιταφίου,
μαζί με την Αγάπη.
Γλυκιά κι ανείπωτη χαρά
(Γιώργος Κανάκης)
Πρωί Σαββάτου με Αυγουστιάτικο μελτέμι,
ξυπνάς πρωί-πρωί και μπαίνεις στην κουζίνα,
πηγαίνεις στο παράθυρο κι ανοίγεις την κουρτίνα,
φρυδώνει η θάλασσα, σιγοφυσάνε ανέμοι.
Ψήνεις καφέ, στίβεις χυμό και στρώνεις το τραπέζι,
πάνω στη ρόμπα σου γλιστρούν,στο κάτασπρο μετάξι,
οι σκέψεις οι αντάρτισσες, και πώς να μπουν σε τάξη
κι ο γάτος στο παράθυρο με την κουρτίνα παίζει.
Ψιλό αεράκι φύσηξε και σείονται τ' αρμυρίκια,
κοιτάζει μέσα στο κλουβί ο γάτος το γαρδέλι,
άσπρα πανάκια απλώσανε και πάνε τα καΐκια.
Γλυκιά κι ανείπωτη χαρά πλημμύρισε τα στήθια,
στα μάγουλά σου ξέχειλα τα δυο λακκάκια μέλι
κι ο άνεμος τα "σ'αγαπώ",σφυράει στα κουφολίθια.
Ω, χαρά χαμένη!
(Γεώργιος Δροσίνης)
ΠΕΡΑΣΤΙΚΗ ήσουν απ' τον δρόμο μας,
ξενόφερτη στη γειτονιά μας .
στάθηκες λίγο με συμπόνεμα
στην ταπεινή κι έρμη γωνιά μας.
Στάθηκες λίγο, όσο που θα 'δινες
ψωμί σ' ενός ζητιάνου χέρι,
μια γλάστρα απότιστη θα πότιζες,
θ'άναβες σ' εκκλησιά αγιοκέρι.
Κι έφυγες...Πας εκεί, που αστόχαστη
ζωής της νιότης σε προσμένει.
Κρίμα!- Πιστέψαμε πως θα' μενες
παντοτινά.
- Ω, χαρά χαμένη!
Χαρά
(Έλσα Θάρρη)
Λίγη, πολύ λίγη, εδώ στο ξύλινο παιχνίδι.
Σε ένα μικρό σπίτι με κόκκινα κεραμίδια.
Εγώ κι εσύ κι η χάρτινη καρδιά των μολυβιών.
Εμείς στο σήμερα, στο τώρα.
Λίγη, πολύ λίγη.
Όμως, χαρά.
Διάλειμμα χαράς
(Γιώργος Σεφέρης)
Ήμασταν χαρούμενοι όλο εκείνο το πρωί
θεέ μου πόσο χαρούμενοι.
Πρώτα γυάλιζαν οι πέτρες τα φύλλα και τα λουλούδια
έπειτα ο ήλιος
ένας μεγάλος ήλιος όλο αγκάθια μα τόσο ψηλά στον ουρανό.
Μια νύμφη μάζευε τις έννοιες μας και τις κρεμνούσε στα δέντρα
ένα δάσος από δέντρα του Ιούδα.
Ερωτιδείς και σάτυροι παίζαν και τραγουδούσαν
κι έβλεπες ρόδινα μέλη μέσα στις μαύρες δάφνες
σάρκες μικρών παιδιών.
Ήμασταν χαρούμενοι όλο το πρωί·
η άβυσσο κλειστό πηγάδι
όπου χτυπούσε το τρυφερό πόδι ενός ανήλικου φαύνου
θυμάσαι το γέλιο του: πόσο χαρούμενοι!
Έπειτα σύννεφα βροχή και το νοτισμένο χώμα
έπαψες να γελάς σαν έγειρες μέσα στην καλύβα
κι άνοιξες τα μεγάλα σου τα μάτια κοιτάζοντας
τον αρχάγγελο να γυμνάζεται με μια πύρινη ρομφαία.
«Ανεξήγητο» είπες «ανεξήγητο
δεν καταλαβαίνω τους ανθρώπους
όσο και να παίζουν με τα χρώματα
είναι όλοι τους μαύροι».
Πεντέλη, άνοιξη
Χαρά - χαρά
(Μανόλης Αναγνωστάκης)
Χαρά χαρά ζεστή κι αγαπημένη
τραγούδι αστείρευτο σε χείλια χιμαιρικά
στα γυμνά μου μπράτσα το είδωλό σου συντρίβω χώρα μακρινή
σαν τη θάλασσα απέραντη
κουρέλι μακρινό της πικρής αναζήτησης
άσε να φτύσω το φαρμάκι της ψεύτρας σου ύπαρξης
άσε να οραματιστώ τις νεκρές αναμνήσεις μου
ανελέητο κύμα της νιότης μου
ω! ψυχή την αγωνία ερωτευμένη.
Η χαρά
(Νίκος Καρούζος)
Να έχεις το κύμα να χάνεσαι στο στήθος
έρημος ως τα σπλάχνα
δεν τραγουδάς
δεν ανοίγεσαι μες στη λησμονιά κι ολοένα θυμάσαι
χρόνος αδηφάγος οπού σε κάνει αυξανόμενο νεκρό.
Να έχεις το κύμα να χάνεσαι στο στήθος
ή ο λαιμός να καίγεται –
ποιος άλλος θρίαμβος
των ηττημένων…
Α η χαρά μας είναι τρομερή με τ’ αστέρια
κομματιασμένα σε δροσερό θάνατο.
Κι ο ήλιος κάθε μέρα έρχεται
μ’ ένα παλιό όπλο και πολλές σφαίρες.
Δες και τις παρακάτω αναρτήσεις.
