Παρασκευή 11 Οκτωβρίου 2024

Ξεχάσαμε κι αυτόν τον πόλεμο


Ένας χρόνος μετά και ο πόλεμος στη Γάζα συνεχίζεται.
Περισσότεροι από 40.000 Παλαιστίνιοι έχουν σκοτωθεί και περισσότεροι από 100.000 έχουν τραυματιστεί και ανάμεσά τους, χιλιάδες αθώα παιδιά.
Ακόμη, χιλιάδες πρόσφυγες που μετακινούνται με πρόχειρες σκηνές από το ένα μέρος στο άλλο μέρος, χωρίς επαρκή στέγη, τροφή, νερό ιατρική περίθαλψη και γεμάτοι φόβο. 


Μια τεράστια ανθρωπιστική καταστροφή που έχει φτάσει σε εφιαλτικά επίπεδα. 
Και όλος ο πλανήτης παρακολουθεί τα γεγονότα, σαν ταινία στην τηλεόραση, σαν να είναι κάποιο πολεμικό έργο και όχι η τρομακτική πραγματικότητα.


Ξεχάσαμε κι αυτόν τον πόλεμο,
Δεν είναι πόλεμος, μάλλον, 
είναι η κάθε μέρα·
η κάθε μέρα,
μα κάπου αλλού·
όχι στα λουλούδια του δικού μας κήπου,
όχι στο χελιδόνι, κάτω απ' τα κεραμίδια του δικού μας σπιτιού,
όχι στο πιάτο με το δικό μας φαγητό,
όχι στο αχνό χαμόγελο του δικού μας παιδιού,
που τώρα ονειρεύεται ζαχαρωτά στο ήσυχο κρεβάτι του.
Είναι η κάθε μέρα· 
κάπου αλλού.
Αυτοί εκεί 
γιατί τους έτυχε
κι εμείς εδώ 
γιατί έτσι πρέπει να είναι.

Αλλά μια κάποια λύπη θα τι χαλαλίσουμε
και γι' αυτούς τους δύσμοιρους·
μια λύπη για τα γκρεμισμένα σχολεία
με τα ξαπλωμένα παιδιά στο κόκκινο χρώμα,
μια λύπη για τον πατέρα που ουρλιάζει 
πάνω από τα χαλάσματα ψάχνοντας την κόρη του,
μια λύπη για τις ισοπεδωμένες γειτονιές,
εκεί που κάποτε έτρεχαν γελαστά στόματα
κρατώντας ένα ζαρωμένο γλειφιτζούρι,
μια λύπη για τους πληγωμένους περιπατητές
που γυρίζουν από τόπο σε τόπο
ψάχνοντας ουρανό χωρίς φωτιά. 

Τι, στο καλό...
Άνθρωποι είμαστε.

(Νίκος Συμεωνίδης)


Διάβασε ακόμη τις παρακάτω αναρτήσεις.

Ετικέτες ,