Δάκρυα για μια νεκρή φάλαινα μπελούγκα
στις εκβολές του Αγίου Λαυρεντίου,
στα χαλάσματα της λωρίδας της Γάζας,
κάτω από τα μαύρα πέπλα μιας μικρής Αφγανής,
στους αμέτρητους σταυρούς στα περίχωρα του Χαρτούμ.
Δάκρυα για μια νεκρή φάλαινα μπελούγκα
σε κάθε άνυδρη στεριά.
Κι ένα παιδί, με το δάκρυ στα χείλη,
χαϊδεύει το δέρμα της,
το δέρμα που δεν ανασαίνει,
μα δεν ξέρει,
δεν ξέρει πόσες φάλαινες κείτονται νεκρές
σε κάθε γωνιά της γης,
πόσες φάλαινες σπαρταράνε λίγο πριν ξεψυχήσουν
στα ματωμένα χώματα,
στα χέρια των τελευταίων ζωντανών ανθρώπων,
που ουρλιάζουν από πόνο.
Οι φάλαινες μπελούγκα είναι όμορφα πλάσματα.
Κι οι άνθρωποι είναι.
(Νίκος Συμεωνίδης)
Διάβασε ακόμη τις παρακάτω αναρτήσεις.
