Η Παγκόσμια Ημέρα "Ευχαριστώ" γιορτάζεται, κάθε χρόνο, στις 11 Ιανουαρίου, με σκοπό να δείξουμε έμπρακτα την ευγνωμοσύνη, την εκτίμηση, τη φιλία, την αγάπη σ' αυτούς που με οποιοδήποτε τρόπο βοηθούν και κάνουν τη ζωή μας πιο όμορφη.
Η ποίηση είναι ένας τρόπος για να δείξει κάποιος την ευγνωμοσύνη του στους ανθρώπους αλλά και στη ζωή.
Το ευχαριστώ
(Γιάννης Ρίτσος)
Εσύ δε θα μου πεις ευχαριστώ,
όπως δε λες ευχαριστώ στους χτύπους της καρδιάς σου
που σμιλεύουν το πρόσωπο της ζωής σου.
Όμως εγώ θα σου λέω ευχαριστώ
γιατί γνωρίζω τι σου οφείλω.
Αυτό το ευχαριστώ είναι το τραγούδι μου.
Ευχαριστώ
(Τόλης Νικηφόρου)
Eυχαριστώ
αχτίδες του ήλιου
καθώς με το αεράκι παιχνιδίζετε
στο πράσινο της φλαμουριάς
κάτω από το μπαλκόνι μου
μικρές απλές
πολύτιμες στιγμές
σκόρπιες εδώ κι εκεί
ευχαριστώ
για το γαλάζιο και το κόκκινο
για το άγγιγμα
το φως
για ένα βιβλίο μια μουσική
και μερικές γουλιές καφέ
για τα γυμνά μου πέλματα στο χώμα
ευχαριστώ που μου θυμίζετε
πόσο κοινό και καθημερινό
είναι στ’ αλήθεια το ανεκτίμητο
μικρές απλές
πολύτιμες στιγμές
φωτεινά ίχνη ενός άγνωστου θεού
Ανθρώπινο
(Μάρκος Μέσκος)
Ευχαριστώ τη μάνα μου
που μ’ άνοιξεν ένα παράθυρο:
να εκστασιάζομαι μπροστά στην αυγή,
να θλίβομαι μπροστά στη δύση…ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ
Ευγνωμοσύνη
(Σπύρος Δόικας)
Εκείνη τη μέρα
γυρνώντας σπίτι
ευχαρίστησα κάθε δέντρο
ξεχωριστά
για την ύπαρξή του.
Ευχαριστώ
(Ελένη Αργυρή-Σταξ)
Χέρι,
άγγιγμα με ζεστασιά,
έτσι πως με κοιτάζεις,
πώς μου μιλάς χωρίς λόγια.
Λέξεις.
Δεν τις είπες.
Δεν τις έγραψες.
Μα αυτό το ποτήρι με το κρυφό νερό,
το τόσο μέσα,
το ήπια,
με έλουσε με φως,
με γέννησε ξανά, άνθρωπο.
Κι εγώ σ' ευχαριστώ.
Ευγνωμοσύνη
(Τίτος Πατρίκιος)
Ω, τα μαλλιά σου…
καθώς τα χτένιζες, άπλωνε γύρω μας
ένα δασάκι λεμονιές.
Λέγαμε: «Τι τα θέλει αυτά, μέσα στις πέτρες
και τ΄ αλάτι που σφίγγεται η ζωή μας.»
Όμως κρυφά σ΄ ευγνωμονούσαμε.
Και τράβαγε η ματιά μας νικημένη
του λαιμού σου την απρόσιτη ανηφοριά
ώσπου χανότανε στα φωτεινά μαλλιά σου.
Κι όταν το βράδυ ανάβλυζαν απ' το λευκό σου μαξιλάρι
και πλημμυρίζαν τους γυμνούς σου ώμους
εμείς το νιώθαμε
από τη μοναξιά μας που λιγόστευε.
Όταν τα δέντρα μισήσουν την αχαριστία των ανθρώπων
(Αργύρης Χιόνης)
Θα ‘ρθει μια μέρα που τα δέντρα θα μισήσουν την αχαριστία των ανθρώπων και θα σταματήσουν να παράγουν ίσκιο, θροΐσματα κι οξυγόνο.
Θα πάρουνε τις ρίζες τους και θα φύγουν.
Μεγάλες τρύπες θα μείνουνε στη γη εκεί που ήταν πριν τα δέντρα.
Όταν οι άνθρωποι καταλάβουνε τι έχασαν, θα πάνε και θα κλάψουνε πικρά πάνω απ’ αυτές τις τρύπες.
Πολλοί θα πέσουνε μέσα.
Τα χώματα θα τους σκεπάσουν.
Κανείς δεν θα φυτρώσει.
Ευγνωμοσύνη
(Πρίαμος Ραμπότας)
Πάντα με βάραινε μια αόριστη ενοχή,
πως κάπου στο δρόμο με προσπέρασε η ευτυχία κι εγώ αδιαφόρησα,
δε θέλησα να την αγγίξω.
Μόνος μέσα στο ατέλειωτο Φθινόπωρο πορεύτηκα με μόνη συντροφιά
την αμαρτία μου,
τόσο μόνος, τόσο αλαζόνας, τόσο ανόητος.
Συχνά έπιανα τον εαυτό μου να μένω άγρυπνος τα βράδια
και να σχεδιάζω φανταστικά ταξίδια σε άγνωστα μέρη,
σε σταθμούς με ξεχασμένες βαλίτσες γεμάτες όνειρα και ελπίδες
σε φτηνά πανδοχεία που μέσα σε στενόχωρα δωμάτια
αναπαύονταν εξεγέρσεις, ψίθυροι, σιωπές, και ατέλειωτα διλήμματα.
Σπάνια με κυρίευε μια νοσταλγία ακαθόριστη για ένα σπιτικό,
σαν μια καρτ-ποστάλ με ένα σπίτι σε ειδυλλιακό ονειρικό τοπίο
χωρίς όμως καμιά αναφορά για το που βρίσκεται αυτό το μέρος…
Απ' όλα μπορείς να σωθείς με τη λησμονιά ή με την αυταπάτη.
Μπορείς ακόμα να ακολουθήσεις τον “ κανόνα των δύο βαθμών μυωπίας”
που λέει ο Φαίδωνας, ένας παιδικός φίλος.
Βγάζεις τα “ γυαλιά σου” και όλα γίνονται θολά και απροσδιόριστα,
όλα στρογγυλεμένα χωρίς γωνίες που πληγώνουν,
όλα όμορφα στη προοπτική του νου
και πάντα στο τέλος “ τα οφέλη είναι περισσότερα απ΄ τη χασούρα”.
Ο χρόνος όμως είναι γενναιόδωρος άμα ανταμώσεις την ευγνωμοσύνη.
Σαν επιλογή ζωής εμπεριέχει ρίσκο μα σαν ενέργεια σε βγάζει απ' τη μοναξιά.
Τότε αρχίζεις να βάζεις χρώματα και να βλέπεις χαμόγελα σε πέτρινους ανθρώπους,
να τους αγκαλιάζεις, να κάνεις σχέσεις ζωής.
Η ευγνωμοσύνη δίνει νόημα ακόμα και στην ευτυχία,
γιατί “ δεν είναι καλό στον άνθρωπο να είναι μόνος”.
Μονάχα μέσα σε σχέσεις ζούμε πραγματικά
και μέσα στον Άλλο βρίσκουμε τον εαυτό μας, ακόμα και το Θεό.
Η ζωή είναι δρόμος παρέα με άλλους και έτσι αξίζει να πορευόμαστε.
Μαζί, με ευγνωμοσύνη για το δώρο της ζωής.
Με ένα “Obrigado” στα χείλη.
“ Θεέ μου τι καλότυχος που είμαι
που κάποιος μ’ αγαπάει”
Obrigado…
Η Ευγνωμοσύνη
Γεράσιμος Μαρκοράς
Ενώ τ' ωραίο νησί του άγρια, μεγάλη
Δύναμη ολέθρου από βαθιά ταράζει,
Σηκώνει ο Ποιητής τ' άσπρο κεφάλι
Και κλαίει, και κλαίει, και θλιβερά φωνάζει.
Αλλά πώς ξάφνου, εκεί που τόσα κάλλη
Και τόσα πλούτια έρμη φθορά σκεπάζει,
Πώς λιγοστεύει του καημού του η ζάλη,
Της κλάψας του η πηγή πώς ξάφνου αλλάζει;
Ξανοίγει π' άνθια ελεημοσύνης βγάνει
Κάθε ψυχή, κ' η ευγνώμονη καρδιά του
Τα πάει ψηλά και πλέκει ωραίο στεφάνι.
Χορός αγγέλων τρέχει ολόγυρά του,
Και, λέοντας -Χαίρε- όμοιο τραγούδι πιάνει
Μ' εκείνα που 'χε ο θείος φέρει εδώ κάτου.
Ευχαριστώ
(Μάξιμος Κημέρης)
Ευχαριστώ τον ουρανό, τη γη,
το φως και το φεγγάρι,
ευχαριστώ τα όνειρα
στο ξύπνιο μαξιλάρι.
Ευχαριστώ τα χέρια σου
που φτιάχνουν τις εικόνες,
ευχαριστώ τις χίμαιρες
που πλάθουν Παρθενώνες.
Ευχαριστώ
Ευγνωμοσύνη
(Χρήστος Λάσκαρης)
Χρωστώ
ένα μεγάλο “ευχαριστώ’
στις λέξεις.
Ας είναι καλά.
Έδωκαν στη ζωή μου νόημα.
Ευγνωμοσύνη
(Μιχαήλ Γιούρεβιτς Λέρμοντοβ)
Για όλα, για όλα εγώ σ ‘ ευχαριστώ:
για τα βάσανα και τα μυστικά της αγάπης ,
για το πικρό δάκρυ και το δηλητηριασμένο φιλί,
για την εκδίκηση του εχθρού και τις συκοφαντίες των φίλων,
για τη ζεστασιά της ψυχής, τις σπατάλες του πάθους,
για όλα τα λάθη που στη ζωή έγιναν…
Μόνο εύχομαι και αμυδρά ελπίζω στην αναγέννησή μου,
ότι δεν θα μπορώ ακόμη για πολύ να σε ευγνωμονώ.
Μετάφραση: Κωνσταντίνος Θώδης
Ευχαριστίες
(Βισλάβα Σιμπόρσκα)
Χρωστάω τόσα πολλά
σ’ αυτούς που δεν αγαπώ.
Την ανακούφιση καθώς αποδέχομαι ότι είναι
οι αγαπημένοι κάποιων άλλων.
Τη χαρά ότι δεν είμαι εγώ
ο λύκος για τα πρόβατά τους.
Την γαλήνη που νιώθω,
την ελευθερία μαζί τους
κι αυτά είναι κάτι που η αγάπη
δεν μπορεί ούτε να προσφέρει
ούτε καταφέρνει να μειώσει.
Δεν τους περιμένω
από πόρτα σε παράθυρο.
Καρτερική σαν ένα ηλιακό ρολόι
καταλαβαίνω αυτά που δεν μπορεί
να καταλάβει η αγάπη,
συγχωρώ
αυτά που δεν θα συγχωρούσε ποτέ.
Από το ραντεβού στο γράμμα
περνάνε μόλις λίγες μέρες ή εβδομάδες
όχι μια αιωνιότητα.
Τα ταξίδια μαζί τους είναι πάντοτε επιτυχημένα
όπως και τα κοντσέρτα που ακούσαμε,
οι καθεδρικοί ναοί που επισκεφθήκαμε,
τα τοπία που ξεχωρίσαμε.
Κι όταν μας χωρίζουν
επτά βουνά και ποτάμια
είναι τα βουνά και τα ποτάμια
που τα εντοπίζουμε αμέσως απ’ τον χάρτη.
Σ’ αυτούς οφείλεται το γεγονός
ότι ζω σε τρεις διαστάσεις,
σ’ ένα αντιλυρικό και αντιρητορικό διάστημα,
μ’ έναν ορίζοντα πραγματικό γιατί μετακινείται.
Οι ίδιοι δεν ξέρουν
πόσα κρατάνε στα άδεια τους χέρια
«Δεν τους χρωστάω τίποτα»
θ’ απαντούσε η αγάπη
στο σχετικό ανοιχτό ερώτημα.
Μετάφραση: Βασίλης Καραβίτης.
Δες και τις παρακάτω αναρτήσεις.
